Βριένιοι

Γαλλικός ηγεμονικός οίκος, που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αι. στην πόλη Μπριέν της Γαλλίας. Ο οίκος αυτός έχει συνδέσει το όνομά του με την Αθήνα, καθώς πολλοί εκπρόσωποί του υπήρξαν δούκες της στα χρόνια της φραγκοκρατίας. Οι σημαντικότεροι ήταν: 1. Βάλθερος Α’ (; – 1205). Ήταν μεγαλύτερος αδελφός του Ιωάννη (βλ. 5.) και σύζυγος της Αλβιρίας, κόρης του Νορμανδού βασιλιά της Σικελίας, Ταγκρέδου. Ο πάπας Ινοκέντιος Γ’ του παραχώρησε την ηγεμονία του Τάραντα και, αργότερα, έγινε κύριος της κομητείας του Αλητίου στην Απουλία. Σκοτώθηκε στον πόλεμο κατά των Γερμανών τιμαριούχων της νότιας Ιταλίας. 2. Βάλθερος Β’ (; – 1251). Ήταν γιος του Βαλθέρου Α’, κόμης του Αλητίου. Έγινε γνωστός από τις αγαθοεργίες του στην Ανατολή. Από τον γάμο του με τη Μαρία τη Λουσιανή, πέρασαν στην κυριότητά του πολλά κτήματα της Κύπρου. Αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους το 1251 και πέθανε από τα βασανιστήρια. 3. Βάλθερος Γ’ (14ος αι.). Δούκας της Αθήνας. Ήταν γιος του Ούγωνα (βλ. 6.) από την πρώτη του σύζυγο Ισαβέλλα. Διαδέχτηκε τον δούκα της Αθήνας Γουίδωνα Β’, όταν εκείνος πέθανε. Επειδή όμως ήρθε σε διάσταση με τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο και τη δέσποινα της Ηπείρου Άννα για την επικυριαρχία της Φθιώτιδας και της Θεσσαλίας, συμμάχησε με τους Καταλανούς και κατόρθωσε έτσι να νικήσει τα βυζαντινά στρατεύματα. Αργότερα, για να απαλλαγεί από τους Καταλανούς, συγκέντρωσε στρατό και τους επιτέθηκε. Στην αποφασιστική όμως μάχη νικήθηκε και σκοτώθηκε. Με τον θάνατό του καταλύθηκε το γαλλικό δουκάτο της Αθήνας. 4. Βάλθερος Δ’ (; – 1336). Δούκας της Αθήνας. Ήταν γιος του Ούγωνα (βλ. 6.), κόμης του Αλητίου και κυρίαρχος των οχυρών πόλεων Άργος και Ναύπλιο. Δούκας της Αθήνας υπήρξε μόνο κατ’ όνομα. Όταν ενηλικιώθηκε, για να γίνει και έμπρακτα δούκας πήρε ως σύζυγό του τη Μαργαρίτα, κόρη του ηγεμόνα του Τάραντα Φιλίππου, ελπίζοντας με τη βοήθειά του να διώξει τους Καταλανούς από την Αθήνα και να ανέβει στον δουκικό θρόνο. Ο πάπας Ιωάννης ΚΘ’, με εγκύκλιό του τον Ιούνιο του 1330, κάλεσε τους πιστούς να υποστηρίξουν τον Β. με την υπόσχεση άφεσης αμαρτιών. Ο Β. συγκέντρωσε στρατό από Γάλλους (800 ιππότες) και αντί να κατευθυνθεί στην Αττική, αποβιβάστηκε στην Ήπειρο, σύμφωνα με τις οδηγίες του πεθερού του Φιλίππου. Κατέλαβε τότε την Άρτα, αλλά δεν μπόρεσε να προελάσει στη Βοιωτία και στην Αττική, γιατί εκτός από τους Καταλανούς αντιμετώπιζε τόσο τους Βενετούς όσο και τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής. Επέστρεψε λοιπόν στο Αλήτιο και σκοτώθηκε στη μάχη της Πικταβίας. 5. Ιωάννης (1148 – 1237). Βασιλιάς των Ιεροσολύμων και αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης (1228-37). Έγινε αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης σε ηλικία 80 ετών, μετά τον θάνατο του Ροβέρτου. Το 1233 αποβιβάστηκε με ισχυρές πολεμικές δυνάμεις στη Λάμψακο, αλλά τελικά αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Προβλέποντας επίθεση του Βατάτζη, αφόπλισε τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και εξόπλισε τους Λατίνους. Αργότερα, ως σύμμαχος του Βατάτζη, επιτέθηκε στους Βουλγάρους και τους νίκησε. 6. Ούγων (; – 1296). Ήταν γιος του Βαλθέρου Β’, κόμης του Αλητίου. Το 1277 πήγε στην Ανδραβίδα της Πελοποννήσου όπου έμενε ο φίλος του ηγεμόνας Βιλεαρδουίνος. Σύζυγός του ήταν η χήρα του Γοδεφρείδου Βριέρου, Ισαβέλλα Ντελαρός, κόρη του δούκα της Αθήνας Γουίδωνα Α’ Ντελαρός. Όταν πέθανε η Ισαβέλλα, πήρε ως δεύτερη σύζυγο την Ελένη Αγγελίνα, που κηδεμόνευε τον ανήλικο γιο της Γουίδωνα, δούκα της Αθήνας. Έτσι έγινε ουσιαστικά δούκας της Αθήνας. Ήρθε τότε σε ρήξη με τον ηγεμόνα της Αχαΐας Φλωρέντιο, που ζητούσε να τον αναγνωρίσει επικυρίαρχό του. Η διαμάχη έληξε με την ενηλικίωση του Γουίδωνα και ο Β. γύρισε στην κομητεία του στο Αλήτιο. Σκοτώθηκε το 1296 σε μάχη που έδωσε εναντίον των Αραγονίων.